Το στάχυ.

Γράφω εκπνέοντας

γιατί είναι ο χείμαρρος σου που με σέρνει 

στα χωράφια που ξημερώνει η πεταλούδα. 

Και είσαι απ'το στάχυ η κεραία

η πιο ψηλή. 

Αυτή που άνεμος κρατά ακίνητη. 

Στην ανθολογία των μαλλιών σου

θα ζυγίσω το περσινό κρασί. 

Και θα εγείρω πρόποσιν

στην ακμή του σπασμένου γυαλιού. 

Εκείνη που σε ματώνει. 

Όχι. 

Δε θα κοιτάξω βαθιά στο μαύρο,

το βάραθρο που υψώνεις. 

Η φίλη.

Ήταν πολλά χρόνια πριν. Δεν έχει σημασία πόσα. Θυμάμαι ακόμη την πρώτη ματιά. Θα μπορούσα να σας πω χίλιες λέξεις. Και αυτό δεν έχει σημασία. Ήταν η πρώτη μου δουλειά στην επιστήμη μου. Ένοιωθα κάθε δόνηση της σκαπάνης στο χώμα βαθιά μέσα μου. Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πως δεν ζω για τίποτα άλλο εκτός από την αρχαιολογία. Εκείνη με έκανε να ζω για πολλά χρόνια για αυτήν. Με έναν περίεργο, σχεδόν ψυχωτικό τρόπο. Γνώρισα έναν δικό μου Βιργίλιο, που με οδηγούσε από την Κόλαση, στο Καθαρτήριο και -για λίγο- στον Παράδεισο. Δεν καταλάβαινα τότε πως θα έπρεπε να είναι η Βεατρίκη μου, όχι ο Βιργίλιος. Με συγχωρώ, ήμουν μικρός. Ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν αντιμέτωπος με συναισθήματα άγνωστα σε μένα. Και τα άφησα να με τιθασεύσουν. Τέλος πάντων, έχω μια τάση να μακρηγορώ. Περάσα(με) πολλά. Αλλά ό,τι συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες δεν αφορά κανέναν. Έχω γράψει αρκετά για εκείνην. Για την ακρίβεια, εξαιτίας της ανακάλυψα τη μαγεία της γραφής από την αντίθετη πλευρά. Την ήξερα μέχρι τότε μόνο ως αναγνώστης. Γράφω αυτό το κείμενο για να σας πω... Τι, αλήθεια; Δε ξέρω. Απλά να σας πω. Ούτε αυτό έχει σημασία. Απλά την αγαπώ πολύ. Τώρα ξέρω γιατί. Τώρα την εκτιμώ πραγματικά. Γιατί τη βλέπω χωρίς κάτοπτρα. Βλέπω την ομορφιά της. Και τώρα πραγματικά είμαι περήφανος που μπορώ να την αποκαλέσω -επιτέλους- φίλη. Μια βαριά λέξη, που εχει υποστεί τεράστια εκπόρνευση στης μέρες μας. Ναι, είναι φίλη μου. Είναι η Θυμέλη. 

Τσουλήθρα

Γιατί το πρόσωπο σου είχε τόση γαλήνη, 

Έσπαγε σε μυριάδες κόκκους άμμου,

Που έσκαβαν παιδικά φτυαράκια

Ψάχνοντας τον κρυμμένο θησαυρό.

Γιατί η καμπύλη της πλάτης σου,

Τσουλήθρα ονείρων

Γιατί το στόμα σου, 

Πεταλούδα που μόλις απελευθερώθηκε στο δάσος.

Γι'αυτό

Μη ρωτάς.

Τα φτερά των πουλιών ξέρουν.

[Ιούλιος 2015]

Ιουλιανό

Είμαστε μαζί για να να χαμογελάμε περισσότερο. Για να γίνεται η ζωή μας ελαφρύτερη και ομορφότερη. Για να γίνονται οι στόχοι μας πιο εύκολοι. Το τέλος θα είναι πάντα η καλή τύχη του ευτυχισμένου, του ερωτευμένου. Έχουμε κερδίσει κάτι που δεν θα γνωρίζαμε, αν δεν συναντιόμασταν. Και όταν όλα τελειώσουν, θα είμαστε δύο άνθρωποι πλουσιότεροι, γιατί θα μείνει τεντωμένη και υγιής η πρόκληση του καλύτερου εαυτού μας. Το να δίνεσαι τελείως και ανιδιοτελώς, είναι η σιγουριά ότι θα ανθίσει το λουλούδι για το οποίο τόσο σκληρά και δύσκολα προσπάθησες. Είσαι ένα κορίτσι κομψό και φίνο. Μια ευαίσθητη κλωστή αέρα, ένας μίσχος αδύνατος, γεμάτος μουσική. Θέλω να σε βλέπω να φωτίζεσαι. Να χαλαρώνουν οι μυς που συγκρατούν αυτό το ακριβό ριζόχαρτο. Να διαλέγεις κοντά σου ανθρωπους που μπορούν να ζωγραφίσουν πάνω σου στιγμές που δε σε σκίζουν. Να μάθεις να νιώθεις άνετα όταν λες όχι. Να λες όχι. Γιατί σε έχει τσαλακώσει αλύπητα, αδίστακτα, η κακή συναναστροφή. Γιατί έχεις ταλαιπωρήσει αλύπητα, αδίστακτα, το κορμί και την ψυχή σου. Γιατί πρέπει να μάθεις πόσο πολύτιμη είσαι και με πόση προσοχή πρέπει να σε ακουμπούν και να σου μιλάνε. Γιατί ο κόσμος, δυστυχώς, πρέπει να καίγεται για να σε πλησιάζει περισσότερο. Γιατί, τελικά, υπάρχουν δέντρα λεπτά και ψηλά που δε λυγίζει ο δυνατός αέρας. Γιατί, τελικά, η δύναμη δεν είναι να μην μπορείς να κοπείς, αλλά να μην σε προλαβαίνει το μαχαίρι. Γιατί, τελικά, υπάρχει τρόπος κάτι τόσο εύθραυστο να κρατάει για πάντα. 

Σχήματα.

"Είναι ήδη πολύ νωρίς", είπε μόλις κοίταξε το ρολόι. Όχι βέβαια αυτό στον καρπό. Δε φορούσε. Το ρολόι στα μάτια απέναντί του. 

"Είναι ήδη πολύ νωρίς". Οξύμωρο σχήμα. Ωραία τα σχήματα. Κάνουν πιο όμορφη τη ζωή. Ακόμη πιο όμορφη, για να είμαστε ακριβείς. Προσπαθήστε να σχηματοποιήσετε ό,τι σας συμβαίνει. Θα δείτε πόση ανακούφιση και ηρεμία θα σας κατακλύζει. Φανταστείτε μια αιώρα, για παράδειγμα. 

Κι ακόμη πιο ωραία τα οξύμωρα σχήματα. Εδώ είναι που μπαίνει η ποίηση στη ζωή. 

"Είναι ήδη πολύ νωρίς". Ένα οξύμωρο σχήμα που εκφράζει τη σχετικότητα του Χρόνου. Του βιωμένου Χρόνου πάντα, για να συνεννοούμαστε. Μόνο αυτός ο Χρόνος υπάρχει. Τα υπόλοιπα είναι φιλοσοφίες ανθρώπων με γενειάδες και σκονισμένες βιβλιοθήκες. 

Μην προσπαθήσετε να προεκτείνετε τον βιωμένο Χρόνο στο παρόν ή στο μέλλον. Απλώς σχηματοποιήστε τον. Σαν ένα επίθετο που χάνεται μέσα σε μια πρόταση. Σαν ένα παράθυρο που αντανακλά τον ήλιο και σε τυφλώνει. Σαν μια αιώρα πλεγμένη από στίχους. 

Σχήματα. Οξύμωρα ή μη. 

Αυτά θα μας σώσουν, 

στις μέρες αυτές των ευαίσθητων απαντήσεων και των επιθετικών ερωτήσεων. 

Η τραγιάσκα της Τζιοκόντα

Όλα ξεκίνησαν με ένα απότομο φρενάρισμα. Το τρόλεϊ βρισκόταν κάτω από τη γέφυρα. Ο λόγος: μια τραγιάσκα είχε πέσει στο δρόμο. Βέβαια στην αρχή δεν το κατάλαβα. Τρόμαξα. Ένα φρενάρισμα δεν είναι ποτέ κάτι ωραίο. Τον είδα να έχει παρατήσει το τρίκυκλο στην άκρη του δρόμου και να τρέχει προς το τρόλεϊ. Και πάλι τρόμαξα. Ησύχασα μόλις είδα την τραγιάσκα. Είδα το υπέροχο, γεμάτο χαράδρες πρόσωπο του να λάμπει. Ένας περαστικός είχε σταματήσει στο πεζοδρόμιο. Δε ξέρω γιατί, αλλά ο παππούς έτρεξε να τον αγκαλιάσει. Παραπάτησε στο κράσπεδο και έπεσε. Δεν τον ένοιαξε. Χαμογελούσα. Έτρεξα να πω την ιστορία στο κορίτσι μου, που πήγαινα να βρω. 

Αυτά είναι τα γεγονότα. Θα με ρωτήσετε, για μια ακόμη φορά, γιατί σας τα λέω. Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία: είναι από μόνη της μια πολύ γλυκιά και αισιόδοξη σκηνή για τις ημέρες που ζούμε: ένας οδηγός τρόλεϊ να σταματά για να μην πατήσει μια τραγιάσκα. 

Όμως άλλο θέλω να πω. Διαβάζουμε σελίδες επί σελίδων, μερικοί από εμάς γράφουμε ακόμη περισσότερες. Μπορούμε να αραδιάζουμε χιλιάδες παρομοιώσεις για τη ζωή: άλλος τη λέει δρόμο, άλλος δάσος. Λακούβα με λασπόνερα, βαλς, χορό ή αγκαλιά. Ωραία τα λέμε και τα γράφουμε. Αλλά... αλλά δεν περπατάμε το δρόμο, δε χορεύουμε το χορό, ούτε κάνουμε εκδρομή στο δάσος. Κι αν κάνουμε, κοιτάμε το δέντρο. Ή πηδάμε πάνω από τη λακούβα. 

Πείτε λοιπόν πως ήθελα να προσπαθήσω να προσθέσω ακόμη μια παρομοίωση στη λίστα: η ζωή είναι μια τραγιάσκα. Τρέξτε να την πιάσετε. Σταματήστε ακόμη και το τρόλεϊ. 

[από την πρώτη στιγμή ήθελα να γράψω αυτή την ιστορία. έσκισα πολλές σελίδες. καμία δε με ικανοποίησε. κατέληξα σε αυτό το κείμενο. κλισέ και πάλι ίσως. δε ξέρω. όση ώρα το γράφω, ο Ηρακλής δίπλα μου ακούει Χατζιδάκι. η ημέρα είναι ζεστή, 16 του Ιούνη. και η ζωή χαμογελά σαν τη Τζιοκόντα. χμ, ακόμη μια παρομοίωση. η ζωή είναι το χαμόγελο της Τζιοκόντα. ή -καλύτερα- η τραγιάσκα της.]

In a bar.

https://youtu.be/IhqqZN0H7CI

Θα ξανάρθω και αύριο. Έρχομαι συχνά εδώ, ναι. Είσαι καινούριος εσύ, λογικό να μην το ξέρεις. Μου αρέσει αυτή η ξύλινη μπάρα. Έχω γράψει και κείμενο γι'αυτήν, βέβαια. Όχι, δε θα στο δώσω να το διαβάσεις. Δεν την ξέρεις ούτε εκείνην. Είχε καθίσει σε εκείνη τη γωνία. Ποιά μπάρα, ρε. Για εκείνη σου μιλώ. Που έκανε τη ξύλινη μπάρα να είναι η ξύλινη μπάρα. Τι σου λέω κι εγώ τώρα... Αλλά σίγουρα έχεις συνηθίσει να ακούς κάθε βράδυ ιστορίες. 

-Βάλε μου ένα τελευταίο, για το δρόμο-

Όχι. Τη δική μου ιστορία δε θα την ακούσεις. Δε θα σε κουράσω. 

Θες να τη μάθεις; 

Να, ρώτα την ξύλινη μπάρα. Τι εννοείς πως να τη ρωτήσεις; Μπάρμαν δεν είσαι; Και δεν ξέρεις! Θα μάθεις.

Ψηλάφισέ τη. 

Θα καταλάβεις τα πάντα. 

Φεύγω. Καλή συνέχεια. 

Θα έρθω αύριο.

Θα έρθω;