Το παρατημένο καπέλο
στη μέση του πεζοδρομίου
έμοιαζε η κατάλληλη παρέα
για εκείνη τη νύχτα.
Απουσίας σημαντικό;
Εικαστικό δρώμενο;
Οι ποιητές πάντα βλέπουν
Τα πάντα στο τιποτα
Και το τιποτα στα πάντα•
Μπορεί
Να ήταν απλώς
ένα ξεχασμένο καπέλο.
Μου κράτησε συντροφιά
Πάντως
εκείνο το βράδυ.
Κάποτε
ήμουν από αυτούς
που ζούσαν
μετά τα μεσάνυχτα.
Στο σκοτάδι της πόλης,
το εσώτερο σκοτάδι σου
κρύβεται πιο εύκολα.
Λίγο πιο κάτω,
ένα ζευγάρι χόρευε
στον άχρονο σκοπό
ενός πλανόδιου ακκορντεόν.
Σα να μην υπήρχε
χθες
αύριο
τώρα.
Μόνο τα στόματα τους.
Μόνο τα σώματα τους.
Γράφω για να ζήσω.
Και πριν τα μεσάνυχτα.
Για να σου μιλώ
χωρίς να ακούς•
Γράφω.
Για να μη με σφάξουν
στον ύπνο μου
όλα όσα ένοιωσα
και τα ξεφτίλισα μετά.
Γράφω.
Γιατί πρέπει να υποστώ
τη νέμεσιν.
Που τελικά ήταν
ένα καπέλο
ξεχασμένο
στη μέση του δρόμου.
