Πέμπτη 26 Μαΐου 2016

Σκηνικές Οδηγίες

Δεν υπάρχει σκηνικό. 
Ένας αδιεκρίνιστος σκοτεινός χώρος. 
Ένα μη-σκηνικό, για να χρησιμοποιήσω μια τετριμμένη, μεταμοντέρνα φράση. 
Μόνο ένα κερί και η αντανάκλαση σου. Όχι απαραίτητα σε καθρέπτη. Ίσως καλύτερα σε μια γυαλισμένη, μεταλλική επιφάνεια. Για να είναι θαμπή. 
Δύο ηθοποιοί, συνδυασμός φύλου αδιάφορος. Γυμνοί. 

Μουσική υπόκρουση: η "Σονάτα του Σεληνόφωτος". Σε συνεχή, σχεδόν ψυχαναγκαστική, επανάληψη. 

Κείμενο δεν υπάρχει. Δε χρειάζεται. 
Οι ηθοποιοί... Ηθοποιοί; Δεν είναι απαραίτητο να είναι ηθοποιοί. Ίσως καλύτερα να μην είναι. Αλλά μήπως τελικά είμαστε όλοι μας;

Τα σώματα θα αυτοσχεδιάσουν, λοιπόν. Πάνω στη μουσική, που θα διακόπτεται κατά διαστήματα από έναν υπόκωφο, αυτιστικό ήχο. Κάτι σαν τον ήχο του μετρό όταν το ακούς να πλησιάζει από το βάθος της σήραγγας. Ο ήχος θα δυναμώνει και η μουσική επίσης, προσπαθώντας να τον επικαλύψει. 

Αυτοσχεδιασμός πάνω στον ήχο και τη μουσική. Και πάνω στη φράση:

"Η αμείλικτη ευεργεσία της σιωπής"

Αυλαία.