Κρύβομαι. Μέσα στο παιδικό μου καταφύγιο. Κάτω από μαξιλάρια και σκεπάσματα. Το έφτιαξα όταν έφυγες. Μια ύστατη προσπάθεια να σε βρω. Ψάχνω τις αναμνήσεις μου από σένα: Μια τραχιά υφή από σκληρά γένια. Και πάνινες σημαίες. Μόνο αυτό μου άφησες.
Τη φωνή σου δεν την ήξερα. Την όψη σου μόνο από κάτι θολές φωτογραφίες.
Και ένα επώνυμο. Που με ακολουθούσε παντού. Το άκουγα στο σχολείο. Στο πανεπιστήμιο. Αλλά δεν ταίριαζε με τη ζωή μου. Δεν ήμουν εγώ. Κενό. Άηχο. Απλά γράμματα σε σειρά. Αυτό το άγνωστο «Χ» στην αρχή.
Και το κενό να μεγαλώνει. Το «Χ» να γίνεται αργά, αλλά σταθερά, ένας σταυρός. Που κάρφωνα τον εαυτό μου. Κάθε φορά που έβλεπα πατεράδες με τους γιούς τους. Να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως είμαι καλά. Πως δε με νοιάζει.
Έπειτα, σε είδα. Καθώς πλησίαζες, έβλεπα τον εαυτό μου να έρχεται να με βρει. Στάθηκες δίπλα μου στην κολώνα. Έτρεμα. Δεν τολμούσα να σε κοιτάξω. Και έφυγες. Έψαξα και σε βρήκα. Δε μπορούσα να υποκρίνομαι άλλο. Και αυτή τη φορά, έμεινες. Όπως ήθελες εσύ, όμως. Δεν προσπάθησες. Για μια ακόμη φορά, μόνο εγώ. Πάντα εγώ. Πάντα μόνος.
Τελικά, δεν είναι τυχαίο αυτό το γράμμα στην αρχή. Και αν έγινε πάλι από σταυρός, «Χ», τι σημασία έχει; Άγνωστο θα παραμείνει. Μια ακόμη άλυτη εξίσωση. Σαν και αυτές που σιχαινόμουν στα μαθηματικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου