Ενός Τσιγάρου Φυγή

"Κάνουμε ένα τσιγάρο και πάμε";

Μια από αυτές τις καθημερινές φράσεις.

Ένας από τους κώδικες.

Το σύνθημα ότι άλλη μια συνάντηση τελειώνει.

Μπαίνει στο κουτί των αναμνήσεων.

Και μόλις σβήσει το τσιγάρο, το κουτί σφραγίζεται.

Σήμερα όμως ήταν αλλιώς.
Η φράση άλλαξε.
"Κάνω ένα τσιγάρο και θα φύγω", είπες.

Έμοιαζε να ταιριάζει περισσότερο.
Η πρέπουσα περίληψη.
Πάντα εσύ ήσουν αυτή που έφευγε.
Και εγώ αυτός που μένει.

Χαθήκαμε στις λέξεις.
Όχι στη μετάφραση.
Στην κυριολεξία τους.

Έφευγαν από τα χείλη μας κατά ριπάς.
Συναντιόντουσαν στον αέρα
και πολεμούσαν.
Το αποτέλεσμα της μάχης;
Πάντα αμφίρροπο.

Δε ξέρω να σου πω
εάν οι λέξεις έχουν τη δύναμη να εκφράσουν
την ουσία των πραγμάτων.
Τα αφήνω για τους φιλοσόφους αυτά.

Ξέρω όμως,
πως υπήρξαν κάποιες στιγμές

που τα στόματά μας

δούλευαν υπερωρίες.

Απλήρωτες.

Εκείνες τις στιγμές,
οι λέξεις περίσσευαν.

Ας μείνουμε όμως σε αυτές.
Με μια μικρή διόρθωση.
Μια ελάχιστη, χειρουργική ανάταξη.
Έτσι, για αλλαγή.

Αυτή τη φορά,
"Κάνεις ένα τσιγάρο..."
Και φεύγω.