Αριάδνη

Πυρωμένα ακροδάχτυλα 

Αχνίζουν περασμένους πόθους. 

Τα κρατώ στα γόνατα. 

Ανάποδα. 

Αν με ακουμπήσω

Θα καώ

Σε περιμένω

Να έρθεις. 

Να τα σφυρηλατησεις. 

Στο αμόνι της κοιλιάς σου.

Εκεί, 

Λίγο πιο πάνω από τον αφαλό 

Να τρέξει το λιωμένο μέταλλο 

Και να πληρώσει τη μικρή οπή. 

Ο ατμός γεμίζει το δωμάτιο.

Μια ομίχλη που αντί να κρύβει

Καταυγάζει.

Θολώνει τα τζάμια.

Θα πρέπει να είναι αστυνομικός

Της σήμανσης.

Γιατί αποκαλύπτει παλιά αποτύπωματα στο γυαλί.

Τέσσερις γυάλινες παλάμες. 

Δυο ζευγάρια.

Τις κολλήσαμε εκεί

Κάποια νύχτα

Ορυμαγδού

Ιδρώτα 

Και θερμασμένου δέρματος. 

Θυμάμαι είχα χωθεί στα μαλλιά σου

Εισέπνεα τον άνεμο σου.

Σε μικρές,

Κοφτές δόσεις.

Για να ελαττωθεί

Η τοξικότητα. 

Μετά

Ξάπλωσαμε στο ξύλινο πάτωμα.

Το χάραζες ανέμελα 

Με το χέρι σου. 

Τώρα ξέρω πως προσπαθούσες

Να σκάψεις ένα λαγούμι 

Για να δραπετεύσεις. 

Φεύγοντας

Άφησες πίσω σου ένα μισοξετυλιγμένο κουβάρι

Στο είχε δώσει κάποτε μια Αριάδνη

Γιατί ο Θησέας της δεν το ήθελε. 

Το κρατώ ακόμη. 

Έτσι όπως ήταν. 

Δεν το ξετύλιξα. 

Περιμένω να βρω το μαχαίρι

Για να το κόψω. 

Κάθε βράδυ

Μου λύπης. 

Ναι, καλά διάβασες.

"Λύπης"

Για αυτές τις ανορθογραφίες

Ζούμε

Αναπνέουμε 

Και φεύγουμε.