Κεραμέων τόπος.

Τα ακρωτήρια των δαχτύλων σου

Ψηλάφιζαν τους λίθους. 

Περιέτρεχαν κάθε γράμμα 

Των αρχαίων λέξεων. 

Και ήταν σα να τα χάραζαν

Εκείνη τη στιγμή. 

Τότε σε πρωτοείδα. 

Αλλά ήξερα πως σε έλεγαν. 

Ευρυδίκη. 

Είχες ανεβεί από τα βάθη του σκοταδιού. 

Γιατί εσύ

Δεν κοίταξες πίσω σου. 

Κι η ειρωνεία:

Ήμασταν στη χώρα των νεκρών. 

Μας κοιτούσαν πετρωμένοι. 

Μας μιλούσαν με τα ονόματα 

Που χάραζες. 

Κράτησες το μαύρο όστρακο. 

Το έσφιξες για να θυμηθείς

Από που ξεκίνησες. 

Και το άφησες ευλαβικά στη σχισμή. 

Σα να του ψιθύρισες:

"Δε σε ξεχνώ. 

Αλλά δεν έχεις χώρο πια". 

Φεύγοντας

Έντυσες ό,τι άγγιξες

Με ένα επίχρισμα θεότητας.