Λέξεις. Χιλιάδες μικροί, ύπουλοι και αθόρυβοι δολοφόνοι. Μας τσακίζουν καθημερινά. Βγάλαμε και παροιμία για αυτό: "η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει...". Α, ναι. Η γλώσσα. Την ξέχασα αυτή. Ο αρχηγός της συμμορίας.
Δολοφόνοι. Ακούστε εμένα. Που τις αγάπησα. Που πέρασα έξι μήνες από την ακαδημαϊκή και χιλιάδες ώρες από την επαγγελματική μου ζωή μελετώντας λέξεις χαμένες σε πέτρες και χώμα. Ψάχνοντας το χαμένο γράμμα. Συμπληρώνοντας την πρόταση. Και τι κατάλαβα; Που είναι τώρα όλοι αυτοί που τις έγραψαν; Είναι το χώμα που τις περιβάλλει πια. Κάπου διάβασα πως "λέξεις κρύβονται πίσω από ό,τι πράττουμε". Μεγάλο λάθος. Συναισθήματα κρύβονται. Πιστεύετε ειλικρινά πως τα συναισθήματα τους πέτρωσαν και αυτά επειδή γράφτηκαν; Όχι.
Συμβάσεις είναι οι λέξεις, όπως πολλά στη ζωή. Κι αυτή σύμβαση κατάντησε. Ξύπνα, ντύσου, δούλεψε. Μετά ύπνος. Όνειρα μονο εκεί. Στο μαξιλάρι. Πολλές φορές δεν υπάρχει χρόνος ούτε για αυτά.
Και μόλις διαπίστωσα πως υπέπεσα και εγώ σε ένα μέγα σφάλμα. Έγραψα ένα κείμενο για τις λέξεις. Στη θεωρία της λογοτεχνίας αυτό λέγεται αυτοαναφορικότητα. Η θεωρία. Άλλη μάστιγα. Πάλι διάβασα κάτι κάπου: "μια μέρα θα πάω να ζήσω στη θεωρία, γιατί στη θεωρία όλα είναι καλά". Ιδού του πρόβλημα. Αλλά γι'αυτό, όχι τώρα. Σε άλλο κείμενο. Είδατε; "Άλλο κείμενο". Δε μπορείς να ξεφύγεις.
Μακρυά από τις λέξεις, λοιπόν. Αν δε θέλετε να σας μαχαιρώσουν μια μέρα στον ύπνο σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου