Ένα μπλουζ κόκκινο.

Ένα παράθυρο. Φωτισμένο. Σιδερόφραχτο. 

Άψυχο.

Κάθε παράθυρο που δεν πλαισιώνει μια φιγούρα 

είναι άψυχο. 

Μια πόρτα. Σάπια. Κλειστή. 

Δεν εχει όνομα πάνω.

Μόνο μια γυμνή λάμπα να τη φωτίζει. 

Ό,τι συμβαίνει πίσω της, θέλει σκοτάδι. 

Ο Νίκος βγήκε στο παράθυρο. 

Λουσμένος στο φως από πίσω του. 

Του έδωσε ζωή. Μας έδωσε ζωή. 

Αυτός, ο αποστεωμένος. 

Που η δική του ζωή φεύγει σιγά-σιγά. 

Σήκωσε απλά το χέρι ψηλά. 

Με τη γροθιά κλειστή. Γελαστός. 

Μα όχι γελασμένος. 

Φώτισε τη σαπίλα. 

Και τον μικροαστικό μας εαυτό. 

Κι η Κατερίνα. 

Άνοιξε την πόρτα. 

Κατηγορήθηκε για τα δικά μας κρίματα. 

Ήταν "το μικρόβιο που μόλυνε τον αξιοσέβαστο

Έλληνα άντρα". 

Πέρασε τα τελευταία δυο χρόνια στις ουρές

Του ΟΚΑΝΑ.

Καθαρή, χαμογελαστή. 

Αλλά δεν ξέφυγε έτσι. 

Σημερα πέταξε ψηλά. 

Οι πουτάνες, βλέπεις, 

έχουν αξιοπρέπεια. 

Τους γνώρισα και τους δυο

Κρεμασμένους στα τσιγκέλια

Του σφαγείου που μας έκλεισαν. 

Είδα τις φωτογραφίες τους. 

Ο ένας δαρμένος. Αλλά με βλέμμα γερακιού. 

Η άλλη, ντροπιασμένη.

Αλλά αξιοπρεπής. 

Ύστατη προσπάθεια να μας αφυπνίσουν.

Αυτά τα δυο βλέμματα. 

Νίκο, Κατερίνα. Αυτό το μπλουζ είναι για εσάς.