Μέχρι

Επανέλαβα τη διαδρομή. 

Ανάποδα. 

Οδηγός μου τα βήματα μας

Χαραγμένα στη μνήμη μου.

Όπως καθετί δικό σου. 

Έμεινα ακίνητος να μας κοιτάζω

Απο μακρυά. 

Ακουμπούσες στον τοίχο 

Και μιλούσες στο τηλέφωνο. 

Το χέρι σου καποια στιγμή 

Αγκίστρωσε το βλέμμα μου

Και το οδήγησε στη φωτισμένη βιτρίνα. 

Προσπάθησα να καταλάβω τι μου έδειχνες. 

Εμάς έδειχνες. 

Επίχρυσους. 

Με ενωμένα χέρια που κρατιόνταν ψηλά. 

Όπως ταιριάζει σε νικητές. 

Πάνω σε μια κούνια. 

Κάτω από ενα φεγγάρι μισό. 

Σημειώνω. 

Λάθος πρώτο: 

Χαμένη αγκαλιά. 

Έπρεπε να σε σφίξω

Εκείνη τη στιγμή. 

Λαθος δευτερο:

Χαμένο φιλί. 

Πάσα αγκαλιά συνοδεύεται. 

απαραιτήτως 

Από φιλί. 

Όχι από εκείνα τα λειψά. 

Τα τυπικά. 

Από τα άλλα. 

Τα παθιασμένα. 

Που με την υγρασία τους στερεώνουν

Χώμα, πέτρες και όστρακα. 

Και φτιάχνουν ισθμούς που ενώνουν κορμιά. 

Λάθος τρίτο:

Δικό σου, αυτή τη φορά. 

Συνεχές. 

Κάνεις λάθος πάντα 

στην κλητική αρσενικού.

Θα σου ψιθυρίζω το σωστό. 

Θα σου γράφω σκονάκια

Που θα σκίζω από το δέρμα μου. 

Μέχρι να μείνει μόνο η ψυχή μου. 

Μέχρι να το μάθεις.